Ciasne, zatłoczone kawiarnie, których ściany nasiąkły już dawno dymem papierosowym. Efektownie lawirująca między budynkami dzielnic ,,Miasta Królów,, poranna mgła zmieszana z zanieczyszczeniami. Dość parny i przytaczający, a zarazem przesiąknięty klimatem orientalnych przypraw i namiętności obraz Limy naszkicował nam autor książki ,, Ciotka Julia i skryba,,.
Z tą książka miałam nie mały problem, gdyż literatura iberoamerykańska nie jest w żadnym wypadku moją ulubioną. Dość snobistycznie skusiłam się jednak z powodu Nobla, którego autor uzyskał w 2010. Jakie są moje wrażenia?
Muszę powiedzieć, że dość mieszane. Początek książki czytałam dość opornie, dłużyło mi się, ostatnie jednak 200 stron, połknęłam w niecałe 2 godziny.
Na początku trudno było mi odgadnąć, w jaki sposób autor poprowadzić chce fabułę. Od początku bowiem stawia przed nami trudne zadanie. Każdy rozdział przedstawia nowy wątek, zupełnie odmienny scenariusz i historie odmiennych bohaterów. Na początku wydaję nam się, że autor celowo opowiada kilka historii równolegle, aby na końcu, dość standardowo spiąć ją klamrą wspólnych wydarzeń. Nic jednak bardziej mylnego. Mario Vargas Llosa postanawia bowiem, przeplatać główny wątek powieści z fabułą odcinków radiowego słuchowiska, przerywając ich treść w kulminacyjnym momencie. Ten zabieg, podobnie jak radio, czy telewizor, pozwala nam odpocząć od głównej akcji i zaostrza apetyt.
Ta książka jest fascynująca również z powodu głównego wątku autobiograficznego. Bohaterem, który naszkicowany jest tu najwyraźniej jest Mario. Młody, niedoświadczony mężczyzna, który próbuję dorosnąć w każdym aspekcie swojego życia. Aby uniezależnić się od rodziców podejmuję pracę jako dziennikarz radiowy. Równorzędnie studiuję i planuję, ku niezadowoleniu ojca, przyszłość związaną z literaturą. W jego życiu nie dzieję się nic nadzwyczajnego, do momentu pojawienia się ciotki Julii. Od tego momentu historia nabiera rumieńca i nutka skandalu już drży w powietrzu. Między tymi bohaterami rozwija się bowiem powoli dość efektowny romans, którego charakter lubieżności determinuję wiek ciotki Julii oraz stan cywilny: rozwódka. Nie chce zdradzać wam szczegółów, bo już pewnie sami jesteście ciekawi, jak potoczą się dalsze losy tej pary.
Może na ślubnym kobiercu, a może rodzina zdusi uczucia Mario w zarodku?
Czy nie będziecie jeszcze bardziej ciekawi tej historii jeśli powiem, że podobne wydarzenia miały miejsce w autentycznie, a ich bohaterem był sam autor?
Najważniejszym atutem tej książki jest jednak dla mnie, ukazanie procesu tworzenia. Śledząc losy dwóch przeciwstawnych bohaterów.
Pojawia się tu bowiem postać skryby, który będąc grafomanem tworzy słuchowiska radiowe. Jest to dla niego ogromny wysiłek, którego efektem jest pogłębiające się szaleństwo.
Z drugiej strony ukazany zostaję młodego, nieupierzony pisarz , który stawia pierwsze kroki w tym zawodzie. Jednak jego dorobek życiowy jest za mały, aby mógł stworzyć coś wybitnego, a jego próby twórcze są dość nieudolne.
Zaskakujące w tej książkę jest również to jak wybitnie, autor przechodzi z jednej narracji w drugą. Balansuję między nieudolnym, lekko prostackim i gwałtownym stylem skryby, za chwilę plastycznie przechodząc w styl autorski.
Proza Llosa to umiejętnie przeplatanie wątków, tematów. Plastycznie modelowanie fabuły i solidność warsztatu. Czytając tą książkę, czujemy jak wiele autor włożył w nią surowej pracy i zaangażowania. Nie ma tu przypadkowych zdań i chociaż wydawać by się mogło, że konstrukcja przypomina rozbudowany brulion, jest to efekt jak najbardziej zaplanowany.
To powieść niezwykle cenna od strony warsztatowej.
O tym jak wielu potrzeba godzin, przeróbek , trudu i ciągłego redagowania tekstu, aby stworzyć dobrą powieść.
Jeśli chcecie przez dziurkę od klucza przyjrzeć się procesowi twórczemu, tą pozycję polecam Ci z czystym sumieniem!Autor: Mario Vargas Llosa
Wydawnictwo: Znak
Ilość stron: 474
Ocena: 4,5/6
